I
derler ki tozlar toza girdiğinde
demez olur hepsi canın yanmasın
senin camdan izlediğin yağmurlarda
ben ıslandım
seninse daha zamanın var
canım kardeşim, kelebek kelebek
değildir, onu ilk izlediğin
pencerenin
mermerinden ağlayan sarı otları
ihtiyarlar adına duyuyorum artık
henüz hastasın canım kardeşim
amonyak kokuyor ciddiyetsiz yüzün
cin/izm/teo- bunlar son bulmaz
kelebek kelebektir
onu bir resmeden olsa bile
yetersiz kalır yapıp etmelerin
II
duyabilen çıksa şol sesten ürkmeden
yoktu sarı bir bilincim benim
dışkılar bıraktım tükürükler
sen
salyası mahal ve imtinanın
ben içimin gürültüsünü
ipe dizdim
duyabilen olsaydı yeşili
yeşil olmaktan çıktığında
uyanamadım göremedim
kente giden yolun çapaklarını
kavlak dudağımı zorladım
hiç tanımadığım düşmanımın elbiselerini dikti incinmiş ellerim
benim karabasanlarım
yoruldu saçıma sakalıma kızıl bulaştıran
benim karabasanlarım uzuvlarından asılmış, ayakları dikiti
andıran birer-
di
III
şeytanımın doğurttuğu bir piç
saçlarımı okşayarak giriyor göğüs
kafesimden içeri
alnımı karışlıyor
kaba suretinin
savruluşunu büyütüp besliyorum
titreğim çünkü, titriyorum
ıkınarak döküyor spermlerini tahtakuruları yüzüme
bölünerek
,yeniden doğan mevsimin
evladını bir gören olsa
bir duyan çıksa,
ben organlarımın evladıyım organlarım arkadaş kist ve noktalarla
kapatıyorum gözlerimi
arkadaşlığım eğreti başlıyor
IV
sevgili ölüm benden daha
ne istersin
-Kadir Çakır
