Iyi yaptığım şeyleri seviyordum
Konuşmak,yemek pişirmek,sevmek
Üzerine basarak bacağını kırdığım karınca için ağlamak gibi
Ama şimdi hiçbir şeyini sevmiyorum bu tezgâha gelişigüzel serilmiş dünyanın
Hep üzerine düşündüğüm şeylerin belirgin hatları yavaş yavaş kayboluyor
Bilmiyorum bazı kalıntıları vardır belki
Her zaman çözülmeyi istiyorum(bazen)
Boston’da doğmuş biri gibiydim
Şimdi ise yürüdüğüm yoldaki çukurlara düştüğünü düşünüyorum Bostonluların
Güneşe bakan çocuklar sabahın erken saatlerinde çukurlara düşmez
(tabut veya bodrum katına da)
Ama ben düşüyorum sertçe
Son zamanlarda aldırış etmemeye başladım
Eğer ben acı çekiyorsam bu şey zararlıymış
Sokaktaki çukurlar çekmiyorsun dese de
Ben kabul etmemeliymişim bunu
(bazı çukurların içinde gömülü insanlar var bazıları sert kayalarla döşenmiş)
Doktor travmayı sağırlaştırmamın doğru olmadığını söyledi
Doktor Bostonluysa doğru söylemiş olabilir
Ne zaman karşısına geçersem hep tebessüm ederim dediklerini dinlerim
Kendi tavrıma dikkat ederim her seferinde ilkmiş gibi davranırım
Tekrardan hissetmek istiyorum bana söylediği şeylerin işe yaradığını
Ama Bostonlu olmayan kimsenin bende gerçek bir etkisi olmadı
