ÖP BENİ
bunca yıl yankıda aradık yanıtlarımızı
hata bizde: sese tamah ettik
girdiği ırmakta kırılan bir çocuğun yüzünde
bilinmezin yıldızı dağıtırdı dikkatimizi
uzağı vurduysak, ikindi güneşin yalanıdır diye
hiçbir aşkın arzı çekmiyor ilgimizi
ellerimizi görmeyi bıraktığımızdan beri
gerçeği aramızda erittik
kalmadı tacımız olacak bir hamle
uçmak, attı üzerinden gölgesi olan kuşu
şimdi istediği çölü doğursun bu gölge
iki sır arasında tutsağım – yansım benden özgür
görünüp yok oluyor uykularımda
görünüp yok oluyor korkularımda
fata morgana! içimin genişleyen kıyısından
izlemek ne güzel şey beni
özlem ökçeli bir öksüzlüktür çünkü
hepimiz dünyaya düşmedik mi
çağdaş bir kalûbelâ: hepimiz,
sırayla adımızı yazıyoruz tanrının suratına
öp beni yansım tekrar gireyim damarına