ÖP BENİ

 

bunca yıl yankıda aradık yanıtlarımızı

hata bizde: sese tamah ettik

 

girdiği ırmakta kırılan bir çocuğun yüzünde

bilinmezin yıldızı dağıtırdı dikkatimizi

uzağı vurduysak, ikindi güneşin yalanıdır diye

 

hiçbir aşkın arzı çekmiyor ilgimizi

ellerimizi görmeyi bıraktığımızdan beri

gerçeği aramızda erittik

kalmadı tacımız olacak bir hamle

uçmak, attı üzerinden gölgesi olan kuşu

 

şimdi istediği çölü doğursun bu gölge

iki sır arasında tutsağım – yansım benden özgür

görünüp yok oluyor uykularımda

görünüp yok oluyor korkularımda

 

fata morgana! içimin genişleyen kıyısından

izlemek ne güzel şey beni

özlem ökçeli bir öksüzlüktür çünkü

hepimiz dünyaya düşmedik mi

 

çağdaş bir kalûbelâ: hepimiz,

sırayla adımızı yazıyoruz tanrının suratına

 

öp beni yansım tekrar gireyim damarına