Kaşlarım umuda çatılmış

İki mutsuzdan birleşmiş ellerim 

Bana görev miras. 

 

“Gör benim yerime gökyüzü” 

 

Terli ellerin çağımın ayağının altında

Her öpüşte kabaran bağımsızlığımı

Dizginleyemez yüz kasların. 

 

Kesinkes oturuyor soframa bağdaş

Geleceğe pay çıkıyor ekmekten 

Sağır kalmaktan korkuyor sokaklarım

Sönen lambalara üflediğimi bilirler. 

Çekinirler tekrar yakmaktan nefesimi

Dudak büzüşünden hüküm giyer çocuk 

Geçmişini unutmaya çalışan üreticinin. 

Önüne konulandan fazlasını yemek 

Domuzların dişi boyutunda yaşam 

Ve domuz olmayı yeğliyorum

Seksen insanın kabusundansa. 

Korkuyla ışığa bağlıyor kordonumu

Ve doktorlarım kesiyor baştan beri. 

Tek bir kesikten kanıyor insan.