Kaşlarım umuda çatılmış
İki mutsuzdan birleşmiş ellerim
Bana görev miras.
“Gör benim yerime gökyüzü”
Terli ellerin çağımın ayağının altında
Her öpüşte kabaran bağımsızlığımı
Dizginleyemez yüz kasların.
Kesinkes oturuyor soframa bağdaş
Geleceğe pay çıkıyor ekmekten
Sağır kalmaktan korkuyor sokaklarım
Sönen lambalara üflediğimi bilirler.
Çekinirler tekrar yakmaktan nefesimi
Dudak büzüşünden hüküm giyer çocuk
Geçmişini unutmaya çalışan üreticinin.
Önüne konulandan fazlasını yemek
Domuzların dişi boyutunda yaşam
Ve domuz olmayı yeğliyorum
Seksen insanın kabusundansa.
Korkuyla ışığa bağlıyor kordonumu
Ve doktorlarım kesiyor baştan beri.
Tek bir kesikten kanıyor insan.