Ali Doğukan İleri

hadi be kancık bi el ver de yüzeye çıkaralım batan hayatımı sikeyim bacaklarım da olmasın başım hâlâ üzerinde toprağın kulaklarım…..

bana bakın körler gücünüzün ancak dokunmaya yettiği ağaçların arasından, güçsüzsünüz, üstüne bir de aptalsınız, ilerleyebilmek adına köpeğin tekinin sizleri soğuk…

yaprak ağaçlarıdır yöneten bu yağmuru onlardır isteyen gitmemiz için yanlarına ıslanmasını bankların pek düşüncesizlerdir pek bencillerdir ne emilse yaparlar köklerine…

iki taş sanki daha önce görmemişler birbirlerini ilki sen renginde ikincisi ben ne solacakları vardır güneşten ne de akıp gideceklerdir…

bu defa gördük işte kuğuları ne değişti dersen hayatımda bağırmak bir ayrıcalıktır çıkarak göletin kenarına ufak çaplı denge kayıplarıyla karşılaşırsan…

üşüyorum sarı bi ışık var yanında önümde ayrık duran taşların karşımdaki ağaç göğe ulaşmaya çalışırken yitirmiş yapraklarını bir başkasıysa yemişlerle…

ıslandıkça çürüyorum kaç ağa sarılırsam sarılayım toplamak için kendimi hep bir parçamı düşürüyorum ellerimi kaybetsem tescili doğacak insan olamadığımın ne…

birkaç filiz daha doğdu bugün kurumuş gövdemden kesilen her dalım taze bi rahimdi karıncalara yağmurlu bi gecenin sonuna dönerdi kabuğum…

burnuna mandal takılı küçük kız görseller mırıldandı siyah beyaz bir şarkı eşliğinde kapıdan geçenleri izledi oturduğu yol kenarı kafede duvardaki…