Göğsümü deler telaş

doğruluşumla doğururum

gözlerine yaş olacak evlatları

Sızar özüm bu köpüklü bardağa

Ve akar, lavaboya kanım

Hicret, ancak böyle anlarda mümkün

bilirim

ve bu bilişim

bir yangına kömür olacak gücü bulamaz

Ben, canla başla mumyalarken

bütün aydınlıkları

yinelerimin arkası kesilmez

göğsümdeki deliklerden kan kusarken

Olacak olan olduğunda, yanarım YİNE

yanamayışımla

Ancak,

biliyorum mümkün

yıkmak bütün sarayları bu köpüklerle

Ama mümkün değil yıkamak;

içimde hala doğmak telaşı varken

bütün döngülerin ötesinde yanamayan ateşimi köpürtürüm

çünkü biliyorum

mümkün köpüklerin içinde yanmak

Ve taşımak bu gülen suratı

 

asık versiyonunu da lavabomdan taşırmak