tw: deprem. devlet nerede? değil burada.
belki iyi hissettirir: yas, isyan, dayanışma
küçük kadrajlar, dar açılar, yakın çekimler
uzak yaşam, derin acılar, büyük konuşmalar
altı üstüne gelmiş ayın altısında aynı altyapılar
neresinden tutsam elimde kalıyor şimdi •
elinden tutabilseydim • elimde kalsaydı • geçmişti ←
gelin bu şiiri birlikte kuralım desem
dizelerden ses gelir mi?
/ sesimi duyan var mı /
herkes bir harfin ucundan tutsun, içinden sussun, biçimden kessin
bana bakmayın, ağlamak istiyorsanız tam sırası
haykıracaklar için ayrıldı bu dizenin kotası
kime sesleniyoruz bu şiirde? herkes kararsız, herkes karalı, herkes arsız
̶d̶e̶v̶l̶e̶t̶
neyi düşürdük
neyi düşürüyoruz
neyi düşüreceğiz
bütün yola çıkma şiirlerini yakıyorum ki ısınalım
artık yol yok, iz yok, biz varız
her gün şiir kuruyordum kuru sıkı kurgularla
kurgusuzluk kendini gösteriyor şimdi gözünde yaşlarla
yaşam, yeniden kurulmalıdır, yaşanarak
elinde bir parça bezle dolanıyor yaşam enkazlarda
dünyayı durduruyor bir kadının çığlığı, yaşamın a’sı
yan yatmış şaman ayinlerinde aklı
kaygı sarılıyor, sargı diziliyor, dizler bükülüyor
kepçe kepçe yerleşiyor içimize sızı
nereden başlayacağımı bilemiyordum
ama nereden bitireceğim kesin
bu yaslar tutulacak, tutunacağız birbirimize
çaresiyiz birbirimizin
her akan yaşta katlanıyor dayanışmamız
artık katlanmak yok, hüznümüzün isyanı var
bu enkazın altında binlerce hayat var
var olanların sesi, varlığı çalınanlar için var
varlığımız çalınsa da yaşamak baki
kadınlar, çocuklar, sen, ben, biz
dayanışmamızla kuracağız bu şehri
ve duyulacak gür yankıları sessizliğimizin:
yaralarımızı sarıyoruz, iktidarınızı sarsıyoruz!
