bir şiirin başladığı yerde
soluğu tünüyor saçlarıma buğulanmış yalnızlıkların
bir mısra kanıyor avcumun ürkekliğinde
bir güvercin, şapkamdan kendini atıyor
yoruluyorum
her akşam üstü üç beş şiir tıkıştırıyorum kadehlere
benimle esriyor menevşe yaraları
yaralar bile
yaralanmaktan yoruluyor.
bir şiirin bittiği yerde
sızısı kalıyor göğsümde çiçek bastığım anıların
bir şarkı sonlanıyor akdeniz’in ilmeğinde
bir şair, tenimden yalnızlıklar kurutuyor
yoruluyorum
her sevgide üç beş hayat büyütüyorum çehremde
yüzümle eskiyor hayatın doğurgan yanılgıları
yanılgılar bile
yanılmaktan yoruluyor.
15.02.24 – akdeniz
Cemre N. Karain
