Bilge Kandur

Adamın biri bir gün – ya da kadının- hiddetle dolu bir şekilde gitmiş bir kapının önüne. Var gücüyle asılmak istemiş…

Hava kararıyor usul usul; önce alevlerin arasında bulutlar esir ediliyor, ardından ucu bucağı olmayan bir kül yığını. İşte, tam gecenin…

Bakıyorlar. Sürekli. Nereye gitsem takip ediyorlar. Ensemde, sırtımda, belimde ve kalçalarımdalar. Ellerimi ve ayaklarımı izliyorlar en ufak bir detayını kaçırmadan….

“ Üç gün kaldı. Bugünü sayarsak dört. Dört gün sonra, üçte, Kadıköy rıhtımda.” Son durağını bilmediğim bir otobüse binmiş gibiyim….

  Sonuma yaklaştığımı hissediyorum. Okulu aylar önce bıraktım. Hiç kimseyle görüşmüyor, bunun eksikliğini de hissetmiyorum. Kimsenin beni anladığını zannetmiyorum. Ne…