Ölüm perilerim mi sırtımdan çekiştiren
Ne ağır bir yüktür yaşamak
Alışkın olduğumuz narsist bir düşünce gibi
Yakamiza sarılır melekler
Sarılırlar gittikçe tekli yarara bağlı ilişkiler gibi
Zamanla çöker insan
Göz yuvarından çıkmış gözlerin kör kalamadığı bu dünya da
Ne at gözlüğü tekrarı ederim ne de sevgimi yitik kuyulara emanet ederim
Çirkin bir kadın olmayı yeğlerim
Sevilmeyen yüzlere kıyasla
Ölüm perilerim ,
Teferruatsiz beyaz çiçekleri ile kırmızı halılarında
Nikah kıymaya gidiyor insanlarına
Evet!çığlıkları imzalıyor bedenleri
Ruhlar selamlassada tam anlamaz insan ,insanı Ölüm anında
Kanatları bir melek gibi çirparlar
Ama yalnız onları ayıran yukselişleridir aslında
Onlar yere nüksederken melekler bulutlarda yaşıyan tanrılara kanat çırparlar
Olimpisun konserleri meşhurdur
Ne ilahiler okur tanrılar
İnsanlar göz yaşları ile besler ölülerin aç karınlarını
Ne bilir bu insanlar
Nefes alırken ağlayan gokyüzü mü olur
Şarkı söyleyen tanrı mı kaldı
Yeni güneş saati ne alem de
Deney düzeneği ile damıtılmış mi yaratıcı
Melekler bile daha gerçek
Kayarak indiğim olumpustan
Gerçekleri bulutlara kadar olan insanlar
Zavallı mıdır yoksa en doğruyu mu okşarlar
Elim ile yazdığım nezaket katlediliyor
Çöken bir sabun gibi yavaşça karışıyorum
Toprağa.
Havanur Bozkuş
