sonunda ben de şair oldum
yanlış anlama sakın
KPSS’ye girmeden kendi kendini
Devlet Şiir Kurumuna atayan liyakatsız şairlerden değil
bağımsız, anonim komitelerin onayladığı
mavi tıklı bi şair oldum
ama yine de kendimi bir yere koyamıyorum
kimi zaman bi feyyaz yiğit esprisi
kimi zaman bi parkta şarap kokan çiçek oluyorum
bu absürdizm bitiriyor beni
keyfimin kahyası bile hısım kesildi bana
görüyorum
domuzlar gibi gülüyor bana uzaktan
sayın maslow bey, piramidin içinde kim yatıyor?
ve yanağına buse kondursak uyanır mı?
üçlükleri sokamadığım izmaritlerim gün gelecek bana diyecek ki:
aslanlarını serbest bırakmış
kapitalist günahlarının bizi sömürmesine
neden izin verdin?
google mapste bile bulamamana rağmen
tüm şehirde tifil tifil bizi arayıp ilanlar asarken
ayaklarının bizi ezmesine
neden izin verdin?
moleküler bütünlüğünü sağlayamamış duyguların
ekonomik sebepler dolayısıyla yeni yapılmış
duble yollardan geçemediğinde
depresif gömleklere sarılmana
neden izin verdin?
mutsuzluğunun muhtemel sebebi hükümet iken
bilmukabele hisseden dostlarına katılmana
neden izin vermedin?
ve bana bağırırken
ağzından asittükürükler
mil çekecek gözlerime
ve bugün
eve mutlu gitmeyeceğim
bunun
çocuklarımın başına gelmesine izin vermeyeceğim
sosyal anksiyete toplumu
18-25 yaş arası her birey gibi
ben de korkarım ölmekten
unutulmaktan
anlamaktan anlaşılmamaktan
anlaşılmaktan
ve çekinirim kimi zaman
demokratlardan ikiyüzlülerden
oportünistlerden
militanlardan kendimden
kendimi tanımlamaya çalışmamdan
ve bunun için yeterli sıfatlar bulamamdan
peki neydi bu¿
imge eksikliği olarak yorumladım
yardım çığlıkları atıyor aramızdakiler
ve iç organlarım dumanla dolarken
ve muhafazakar tarafım
tüm bu günahlar karşısında yere kapaklanıveriyor
kafamda bir sağdan bir soldan asılan düşünceler
marx, camus ve nietzsche tarafından başlatılan
kurtuluş savaşı bitmek üzere
devrim bahçelerinde çıplak ayak koşturmak yakın
çocuklar!
bu hisler yalan değil
damarlarımdan akıyor bu
ruhum haykırıyor bunu
hissediyorum
ve en sonunda
ben de varoluyorum
Kerem Damnalı
