Şimdi bomboş bakan bir sayfadır gözlerin,

Öylesine alışılagelmiş,

Ve öylesine tüketen.

Oysa birçok şey yapılabilir o boşlukla,

İçine bir miktar sevgi yazılabilir.

Belki kalbinin mürekkebinden birkaç damla şefkat akıtabilirsin.

Belki… belki koca bir ömür sığdırabilirsin o boşluğa gözlerinden.

Bir ışık yeter yeniden başlamaya.

O kararlılığından bir yudum kıvılcım yeter,

Kalbinden gözlerine geçen merhamet damarlarını fitillemeye.

Zamansızlığından ve öngörülemezliğinden geçer.

Ve zaman geçer…

Geçer benden de o bakışların.

Zamanla özlemim durgunlaşır,

Ve soluklaşır siyahların.

Bir sesin kalır zihnimin derinliklerinde,

Adımı fısıldarsın uyumadan önce hayalimde.

Sonra o da terk eder beni.

Benim seni terk ettiğim gibi.

Gitmeden önce ise son kez “Korkak!”  der bana.

Yankı bulur zihnimde bu sözcük.

Ve kabullenirim hoyratlığımın bedelini.