hüznümü emanet ederken göklerdeki kartallara
sancılarımı güneşle bir bozkıra saldım
akın ederken sahibi bulunmayan atlara
gönlümü mana denizinde ayıkladım
alnımdan ve kitabımdan sözlerle
dinmedi acısı bu cânımın
oyunlar oynadığın bu kalple
mürekkebi ben oldum bu bahtımın
saçlarının her kıvrımını ezberlemişim
muhayyilemde her rengini ben boyamışım
susturmadı çığlıklarım ümitsizliğimi
cehennemi sol yanında yaşarken
ve yollardaki izini tuzlarken
yine de mavi ve kırmızı bir kişi etmedi
