Adımlayamıyorsam sana şehrin kalabalığı tenha
Çünkü bütün haritalarda adım boyum sabit
Şakaklarımda seğiren damar kesiksizdir
Çoğunluk güldüyse diyedir kahkaha
Kılcallanmasıyla yumruk kadar bir pıhtının
Bu kez yastıkta bırakıp yüzümün izini
Sabahı erteliyorum beş dakika daha
Uykumu çoğaltıyorum uyanıp uyuyarak
Fıtratına aykırılığında mumları söndürmenin
Noktadan sonra büyük harfla susmak
İkimize de iyi gelecektir
Saçmalarken göğü ellerim ben yine
Islak ayakizleri bırakıyorum silikleşen
Gidişim rutubetli bir göğün
Sıvası kabarmış bulutlarınca
Suyun kaçmak formudur havaya karışan
Ne senden uzaklaşıyorum ne sana yakınım
İnsanlar geçiyor paltolarının yakaları kalkık
Bir günebakan kısık bakışlarıyla bana doğru
Burada gökyüzü gibi duruyorum anlayacağın
Resim defterinin yarısı renginde
Belki toprağa düşmüş kırıntı olarak
Toprağın ruhu karıncalanıyor
