aşk ve kavga
bunlarla bileyledim ölümle raks eden hayatımı
düş yorgunu serüvenlere ben bunlarla eğildim
kuşanıp yüreğimi buğulanmış çiçekler misali
beni aşkla onduran bir insan sevdim
şimdiyse kalbim acıyor.
gözleri
yüreğimin satır başına örülmüş bir şiir kadar titrekti
elleri dolaştığında elime tanrıya inanırdım
dağılıp gitmiş gibiydi tekliğimin sisli perdesi
yürüdüm üstüne korkusuzluğun ve inancın
şimdiyse kalbim acıyor.
sesiyle doldu günüm olur olmadık yerlerde
kırdım birden asi şairlerin solmuş kalemlerini
nefretim aşkla yamandı vursam bir gülü
şimdiyse kalbim acıyor.
gökyüzüne baksam
bir çiçek okuyup şiirler koklasam
eski çağlardan küheylanlara bağırsam
sözgömütleri deşmiyor imgesiz toprağımı
yaşıyorum, kalbim acıyor
kime dönsem yüzümü
kim bana tebessüm etse
(hasret yağıyor bulutlardan sözüm içre)
göğsüme çevrilmiş bir mavzerdi biçare sevdalar
her özlemde biraz daha isyana sarılmıştılar
öptüğünde ihtilâl filizleniyor sandım dudaklarımda
yanıldım, şiirlerim acıyor.
Cemre N. Karain
