hüznüm
yapraklarıyla yüreğini saran eski bir ezgidir dargın gecelerde
çünki her yıldız kendi kuyruğundan gökyüzüne asılmalıdır
benim davudî ürkekliğime hangi kuş tüner
hangi dost kuşatır sessiz, bunu bilmem
tek bildiğim, göğün tenimden / yağmurları ıraksadığıdır
yazık ki gücü gümrâh tahtımda çağıldayanların
yazık ki onları alt edebilecek kadar kötücül değilim
yine de sever ya büyüğü, küçüğü beni
gün olur bunu bilir, gün olur bunu söyleyebilirim.
hüznüm
yapraklarıyla yüreğini saran eski bir ezgidir dargın gecelerde
bense kendime dargınım.
söylesene
niye beni daha büyük
niye beni daha düzenbaz
niye beni daha … / niye anne.
artık
kendi içinde büyüyen sonsuz bir tekilliğim ben, evet.
hüznünün çelişken sanrılardan göverttiği.
Cemre N. Karain
