şairler kaçanlardır
zamansızın gelen şiir
her bir şairde
kaçış yolunu gösteren olur
kaçışı şairin
hayata dair bir ahkam kesmedir
dedeler ötemizde
cesedi
yüzlerce yıllık ağaçlar devirmiş
bir şairin kulağına
heceler böylece sıralanmıştı
bir kaçışın absürd curcunasında
kelimelere çabalamışlardı
her duyguyu içerebilen
tümünün içinde olan
hepsini kapsayıp
hükmeden bir şiir
böylece
yazdırmak istemişti kendini
yine onsekizinci yüzyılda
yine bir allahsız
koca bir taştan ilham almıştı
düşünceler üzerine düşünmenin
sırrını
bense
cesedi yüzlerce yıllık ağaçlar devirecek
bunalıyorum
şiir bir garip sıcaklık olarak
başıma yayılıyor
sövüyorum
sevdiğimden
“sevdiğini aşağılamak zorunda olmayan
ne anlar ki aşktan”