şairler kaçanlardır
zamansızın gelen şiir
her bir şairde
kaçış yolunu gösteren olur
kaçışı şairin
hayata dair bir ahkam kesmedir

 

dedeler ötemizde
cesedi
yüzlerce yıllık ağaçlar devirmiş
bir şairin kulağına
heceler böylece sıralanmıştı
bir kaçışın absürd curcunasında
kelimelere çabalamışlardı

 

her duyguyu içerebilen
tümünün içinde olan
hepsini kapsayıp
hükmeden bir şiir
böylece
yazdırmak istemişti kendini

 

yine onsekizinci yüzyılda
yine bir allahsız
koca bir taştan ilham almıştı
düşünceler üzerine düşünmenin
sırrını

 

bense
cesedi yüzlerce yıllık ağaçlar devirecek
bunalıyorum
şiir bir garip sıcaklık olarak
başıma yayılıyor
sövüyorum
sevdiğimden
“sevdiğini aşağılamak zorunda olmayan
ne anlar ki aşktan”