Yazar: Yağmur Deniz Aydın

  Yüküm ağır, Belimden başlayarak göğe yükselmeye çalışan tuğlaları görmezden gelemem. Ve bacaklarıma vuran sızıya rağmen yürüyemem, Fakat harita üzerinden

Boynum kırılıyordu Kız kardeşimin kan kan dolu ağzına bakarken Ellerini açıp avuçlarımı Zemin eyledim, Başımı mesh ettiğim kanı işte böyle

Sen kaşık kaşık kül yemiş de gelmişsin ağzın yağmurda ıslanmış külle dolu Öfken gözlerini eritmiş yarıdan fazlası yanaklarına akmış sakin

  Dilimin bittiği yere kaldırım taşları yığılmış Hangi provaksoyondan dökülenler olduğunu bilmiyorum Fakat; Içimde inşa ettiğim bu şehirde Henüz depremler

  Hepimiz çoktan damgalandık Vasat hayatlarımızdan kurtulma çabası Dişlerimizin arasından sızan kanları tükürmek çabasından Daha fazlası değildi Çiviyi çiviyi söker

Çemberin dışına çık! Ellerimle şekil verdiğim güzel mahkumiyetimde, Bir çatlak arıyorum, şimdilik. Sanki Asya’dan Soputan tekrar püskürse sarsacak bizi, Ya

Gergin bir zincirin hemen hemen ortalarında bütünüyle yerleşmiş, dikenlerle kaplıymışçasına bir kabuk. Ve yaşadığım şu ana dek Buna benzediğini bildiğim

I Konuklar yerlerine yerleşecekler Konuklar mozaik bir çalışmanın Birer santimetrekarelik parçaları Gibiler Gökten tepemize inmiş de Hemen hemen saçlarımızı ayırdığımız

Dünyanın sonu hakkında düşünmek eylemi. Başlı başına düşünmek bitkinleştirirken Dünyanın sonu isimli kaç kat çıktık! terk ettiğimiz, Odaları göz olarak

Onlar gibi değiliz, Peki onlar kim Ve biz kimiz? Bendeniz biz değil de Bu mozaiğin hangi rengi? Kim-iz? Israrla düzeltilmek