ikiz paradokslarla bağladığım bileklerimi şermin’in kanı süslerdi kanları sayardım ben her gün büktüğüm bileklerim öpüşürdü dünyayla bu yüzden kendime katlanışım…

hakikatin bir adım gerisinde bekleyen ölüme selam verip geçtiğim tüm sokaklarda aynalar anatomimizi çıkarıyor ve yer çekimine meydan okuyor giyotinler…

emirler yağdırıyorum kendime bin parçaya bölünmüş bir kafayı yönetmek her zaman savaşa hazır bir ordu gibi sadece yenildiğimde kaderi hatırlıyorum…

üstü mezar dolu tünellerden geçiyorum, bir dağ biniyor omuzlarıma geçen hafta cenazede gani gani ölüm dilemişken allah’tan şimdi yabancı bir…

bölüm bir – kolları sıvama vakti   kemiklerimi kırarak başlıyorum işe ceketimi asıyorum duvarda boş duran çiviye beni bekliyor beklenmedik…